Kaybolan Yıllar

Hayat bir oyunsa eğer,
ayakta alkışla anne..
Gurur duy benimle..
Yaşanan onca acılara inat..
Hiçbir şey olmamış gibi,
yola devam etmek..
Söylesene: bir can ile
bu günlere gelmek, kolaymı anne..
Hani herkezi anlarımda,
bâri sen yapma..
Bilirsin, içime atarım ben..
Kendimde biterim,
yüreğimde yanar benimle..

Sen öğrettin anne..
Herşeye rağmen sevmeyi..
İnsanlığa değer vermeyi..
Güzel gözle görmeyi..
Gönüller kazanmayı,
senden öğrendim ben..
Üzülme, ben hiç değişmedim..
Kimseden kaçtığım falan da yok..
Yalnızlığı tercih etmemin tek sebebi:
biraz kırgınım, birazda yorgun..
Hepsi bu anne, hepsi bu..

Hiç kimse anlamadı beni...
Hiç kimse, değer vermedi senin gibi..
Ne düşünen biri oldu hayatımda,
ne de yol gözleyenim..
Çocukluğumu özledim..
Ara sıra eski albümlere bakıyorumda,
ne de güzelmiş tebessümlerim..
Gözlerim,
eşlik edermiş gülen yüzüme..
Oysa şimdi, herşeyimi kaybettim..
Yaprakları dökülmüş, dalları kırılmış..
Ve gövdesi, çürümeye yüz tutmuş
kuru bir ağaç gibiyim..
Hani gülüşleri eski resimlerde kalan..
Saçları altın sarısı,
gözleri kara bir çocuk vardı ya..
İşte ben, o çocuğu çok özledim anne..

Hani bazen sorardın ya,
yine nereye daldın,
yine ne düşünüyorsun diye..
Bir çocuk görüyorum..
Karanlığın içinde,
kaybolan yıllarını arayan bir çocuk..
Kimbilir, eğer bir gün bulursam:
hayatla barışırım belkide..
Dünyanın en güzeli..
Annelerin altın kalplisi..
Eskisi gibi olurmu bilmem ama,
bir şans daha vereceğim kendime..
Sen yeterki üzülme..
Söz veriyorum anne..
Söz..

Şiir : Serdar : İnce