Kaybolan Yıllar Şiiri - Abdullah Mennan

Kaybolan Yıllar

hengamesinin şiddetiyle
geliyordu korkulu uğultu
rüzgarın yırtılan hançeresinden
rahmete yol gösteren
yeri göğü titreten yıldırımlar
ha koptu ha kopacak
yaşama tutunan yapraklar
hazanın lütfuyla
büyülü bir akşam üzeri
yüzünü teslim ettiği
denizin siğim i
banka çökmüş ihtiyar...
Yitmiş, hükmünü bitirmiş, musallayı bekleyen
Omuzlarının nihayetinde, yılların naaş ı
Iskaladığı zamanın
yüreğinde ki ağır esefi
Şimdi buğulu dört gözle baktığı,
kan kaybından ölen yılları
ihtiyaç duymadı
ne övgüye ne yengiye
araya sokmuştu mesafeleri
çoktan kaçırmıştı imdat sinyalini
yarına bıraktığı umutları
Utanmaya başlamıştı gayri kendinden,
Yürüyen, et ve kemik yığını sefaletten

Bekliyor, soluğu şerbet olan ölümü
Oturduğu yerde, rüzgârın terini, silen ihtiyar...
Mennan Aktürk
6/4/2014