Gençliğin kıpır kıpır zamanı,
Hayat dedi: 'Gel yaşa sunduğum ikramı'...
Bekle dedim,'sen dur hele'...
Ömrünün hazanını yaşayan insanlarımın kalbini kırmayayım.
Onlar için yaşayım,onların çizdiği hayat yolunda yürüyeyim.
İncinmesinler,kırılmasınlar bana...
Döner yaşarım bir gün seni nasıl olsa sonunda...
Hayatı eş ve dost için yaşadım kırk yıl boyunca,
Kırk yıllık bir yolu,kırk gün gibi kat etmişim...
Ve artık hayatı yaşamak istiyordum...
Döndüm baktım hayata; küsmüş bana gidiyor.
'Kırk yıl bekledim seni artık çok geç' diyor.
Koştum,'arkasından yetişeyim' dedim
-'Bu ayaklarla mı çok geç 'dedi...
'Sarılayım sana dur' dedim.
-'Bu kollarla mı çok geç' dedi...
'Ne olur bir kez aşkı tadayım' dedim.
-'Bu kalple mi çok geç' dedi...
'Dön bir bak halen güzelim' dedim.
-'Bu yüzündeki çizgilerle mi' dedi...
Baktım aynaya,kaybettiğim yılların farkına vardım o an.
Yorgun ayaklar,
Dermansız kollar,
Yaralı bir kalp ve yüzümde ki
İhtiyarlığın imzalarını gördü gözlerim...
Döndüm sordum hayata: 'Ne olacak şimdi'?
Hiç yaşamadım ben gençliğimi,
-'Çok geç kaldın bırak artık beni
-'sarıl Mevla’na'
beni küstürdün onu küstürme bari':-(
dedi ve!
Kayıt Tarihi : 8.12.2009 00:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Al beni yalnızlığım yedi dağ üstüne ser Kaybolan yıllarımı bir an olsun geri ver
Yazan yüreğiniz dert görmesin.
Selam ve saygılar
Bugün diyebilirim ki
ŞEHİT MEHMETÇİĞE AĞIT
Yurda musallat olmuş, kuduz köpek kudurur
Şirnak’ta kahpe kurşun, Ankara’da söz vurur.
Bir Ferhat şehit olur, bin Ferhat selâm durur
Uçmağa vardı gönül, dere tepe kan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti
Çam üstünde gül açtı, söğütlerde çilekler
Giden Nebi yoldaşı, saf- saf oldu melekler
Uğruna baş koyunca, kabul olur dilekler
Zaman zaman o kutlu ocağı yakan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti
Anası feryat etti, ezanlar felâh buldu
Bacısının göz yaşı leçeğinde kan oldu
Cemaatin gözleri bulgur bulgur yaş doldu
Sevgi gibi, aşk gibi her gönle akan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti.
Yiğidim diye diye feryat eder amcası
Gökyüzü bir hal oldu, bulutlar tutar yası
Geri durmak olur mu, uzandı şerbet tası
Bir yudumda şerbeti bitirdiği an gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti.
Davul zurna çalarak yolladığım o günü
Unutmak mümkün mü ki, o muhteşem düğünü
İşte bahşetti Allah, kutlu şehitlik ünü
Allah-ü ekber deyip sefere çıkan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti
Ezan Allah-ü ekber derken bülbül uyanır
Giyer çelik çarığı, güne karşı dayanır
Bir anda uyku basar, güller kana boyanır
Görmeden açtığını, güllere bakan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti ,can gitti.
Bir yerlerin hatâsı, bir yerlerin sancısı
İhanet kokusu var, bu işin en acısı
Vatan Türk’ün anası, vatan Türk’ün bacısı
Sanılmasın Murat’la erler bitti, son gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti,can gitti.
Tunç bilekler üstünde, gülden sızan kan al al
Tabutunu sımsıkı kavramış nazlı hilâl
Melekler etrafında, selâ veriyor Bilâl
Son Nebi kollarını açtığı zaman gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti.
Analar hey analar, nur çocuklar doğurun
Hamurunu Türk-İslâm aşkı ile yoğurun
Haksızlık kol geziyor, ağlamayın, bağırın
Şehitler zincirine halkayı takan gitti,
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti.
Oğullar yetiştirin , haksızlıktan davacı
Beyazıt gibi vakur,Timur gibi kavgacı
Bağda gülün solması, bağban için ne acı
Semadan ferman indi, Kaleli bir yan gitti
Evlere şivan düştü, canan gitti, can gitti.
Zülfikar Yapar Kaleli
TÜM YORUMLAR (4)