Kaybolan Umutlarım

Yine sabah oluyor...
Uykusuz gecelerimden biri yine son buluyor,
Yarının ne getireceğini bilmeden,
Umutsuzca bekliyorum, yeni gün başlarken..

Bazen güneş olmak istiyorum..
Bazen Ay ya da uzaklarda bir yıldız
Nasıl bu kadar mutlular bu kadar hayat dolu?
Her gün bıkmadan nasıl da doğuyorlar umutlu..

Ben ise her gün biraz daha kaybediyorum umutlarımı...

Her gün dua ediyorum tekrar görebilmek için,
Kanadı kırık kuş nasıl dua ederse uçabilmek için,
Nasıl yanarsa bülbül güle kavuşabilmek için,
Her gün yalvarıyorum yaradana bana dönmen için...

Dua ederken eski günleri hatırlıyorum...
Gözlerim doluyor, göz yaşlarım sel olup akıyor.
Bir şeyi; umudu sürekli canlı tutmaya çalışıyorum,
Kendi canımdan ona can veriyorum...

Fakat her gün biraz daha kaybediyorum umutlarımı...

Şimdi o güzel günleri sadece hayallerde yaşıyorum..
Elimde gülen bir resmin gülüşünü seyrediyorum,
Tekrar kavuşacağım günleri sayıyorum,
Bir de son verdiğin mektubu okuyorum..

Bir, resimde gülüşüne bakmaya doyamıyorum,
Bir de, verdiğin mektup okumaya..
"Seviyorum" yazmışın titrek harflerle oraya,
Sonra gitmişsin bir şubat sabahı ansızın uzaklara...

Ve ben her gün biraz daha kaybediyorum umutlarımı...

Eğer bir gün;
İnceden inceye bir yağmur yağarsa ağlar gibi,
Martıların çığlıklarını duyarsan ağıt yakar gibi,
Gökyüzünde de bir bulut varsa bana benzer gibi,
Bil ki o an senin yanındayım eskiden olduğu gibi...

Çünkü ben her gün biraz daha kaybediyorum yaşama isteğimi...