Kaybolan Şiiri - Ufuk Nazım

Bir trenin camından,
İzliyorum sizleri.
Kulaklarımda uğuldayan sesleriniz.
Yaralı bir av gibi kaçıyordunuz.
Bilinmez bir anaforda,
Dönüp dönüp boğulan,
Siz değil misiniz?

Bel ki o trenin camından bakarken,
Tanıdım akıp giden zamanı.
Yalın ayaklarımla sonraları,
Çok koştum ardından.
Anlamlandırabilmek için zamanı;
Nice güzelliklerin peşinde,
Geçirdim yılların en güzellerini.

Ve niceleri kapıldı o yaşam seline.
Kopye çekip yaşama tutunanlar.
Yanılıp düştüler derin kuyulara.
Ordular kurdular,
Karanlık dehlizlerde anlamı,
Boşuna aradılar.

Ey başında miğferi,
Sırtında zırhıyla dolanan.
Savaşmayacaksan zırhla dolanman niye?
Boşuna yaşamı ağır bir zırhın içinde,
Ve kafanı miğferin içinde hapsedişin.

Tutunduğun dala,
İyice bak.
O dal;
Bir ağacın dalıdır.
Ya sen,
O ağacın meyvesi misin?