Kaybolan Şiir Şiiri - Abdurrahim Küçük

Bir hayat sarhoşuydum, belki de bunamıştım
Dudağıma sevgiyi elimle yamamıştım
Belki çarpık çurpuktu yazdığım üç beş hece
Gözlerim kan çanağı, geçmişti beni gece
Zambaklar açmıyordu, gönül kışladı bu yaz
Kuruyan dallarımdan döküldü kurtlu kiraz

Ne bulut salıyordu gözlerime yaşını...
Ne hasret dikiyordu ömrümün son taşını
Yalnız bir nefes vardı delice hışırdayan
Savurdu benliğimi ömürlük aşka ziyan

Madem gök gürlemiyor, istikbal yıkık şimdi
Beni de zaman çarpmış, tarumar kalbin bendi
Densizin zulmetiyle kan revan olmuş şurda
Gerdeğinde kan kusan gelecek şafak hurda
Bir hiç gibi çektiğim, içimde çığır yollar
Asırlık köşk yükünü taşır mı? Kırık kollar
Önce takırtısıyla ürküttü benliğimi
Sonra da alaz olup kavurdu kemiğimi
Yalnız bir namem vardı ta içime attığım
Bir gelin çeyiziydi bohçaya bağlattığım

Ondaydı, evet onda, her şeyim içindeydi
Doğacak “gün” yüklüydü bilmem ki o kimdeydi
Belki yırtık bir bohça diye çekip attılar
O hayat yumağını nereye kapattılar
Ondaydı bir gençliğin parlak sahifeleri
Hülyasıyla kamaştı canan yüklü gözleri
O bir hazan bağında tomuran tek çiçekti
Ömrümün goncasına konan tek kelebekti
Hayatın kasırgası sattı bülbülü ele
Kaybolan şiir ile hüzün verdi el ele