Kaybolan Sevdalar Şiiri - Gamze Gamze

Kaybolan sevdaların görünmez yolcusuyuz. Her molada yeni bir yok oluşa giden. En başından gelişleriyle mi imkansız? yaşarken unutturmuş olduklarıyla mı tutarsız? Bir anlık gerçeklerden uzaklaşmak gibi mi? Bir aldanış mı? Yoksa en başından kaybolan sevdalar. Ya da bedenimizde var olup, ruhumuzu kaçırarak biz miyiz seçen bu sevda da görünmez olmayı, yaşanılanı kaybolan yapmayı. Her canlı gibi sevgiye muhtaç olarak dünyaya geliriz ve içimize dokunan,ruhumuzu dolduran, kalbimize dokunacak o sevgiyi ararız. Her bu duygularla yenilendiğimizde o gerçek olanın bize geldiğini düşünürüz. Nedense her defasında olduğu gibi bu da yitip gidenlerden mi olacak diye sorgularız ve sorgularken de anın mutluluğunu buruklaştırarak, yaşamayı unutur hale getiririz. Gidenlerin bıraktığı kırıklarla dolu kalbimizi, içimizde kalanlarla,yerinden oynatarak, düşüncelerimizle tekrar yeni ve daha derin çatlaklar oluştururuz ve yine parçalanmış sevgiler doğururuz yeni gelenden. Şüphelerimizin haklılığını savunur dururuz, gelen sızıların verdiği sarsıntılarla…
Gelenin bir önce gidenden, gidilenden hiç farkı kalmaz bir anda. Bir kez daha kendimiz olmaya çalışırken yok edilmeye çalışılmışız, Oysa herkes farklı olduğu için kendidir, biz de! Peki öyleyse,neden her gelen bir öncekinin bıraktığı silinmeyen izleri takip eder içimizde? Yoksa biz miyiz o izleri gösteren, gönüllümüyüz gidişine, nedir kabul edemediğimiz? nedir ki hep yanıldığımız? belki de cevap içimizde…
Biz öncesinden bu yana kendimizi kabul etmeyişlerimiz, kendimizden kaçarak,yalan bir hikaye uydurup, hayali karakter olarak kendimizi koyup, bu olumsuz duygularla besleyen yine kendimiziz. Hangimiz içimizdeki o gerçek, üstün beni yaşıyoruz ki! Hep bundan değil mi kaçışlarımız,sorgulamalarımız,şüphelerimiz,güvensizliğimiz,korkularımız,yanılmalarımız,kendimiz için netleştiremediğimiz bu duyguları başkalarında, başka hayatlarda gidermeye çalışan biziz. O hatıra kutularına bir damla gözyaşı ve hayal kırıklıkları saklayan kendimiz değilmiyiz? Derler ya; ‘insana en büyük kötülüğü yapan kendidir ‘ yine kendimiz değilmiyiz saklandığımız o yerlerden, hayali karakter olup dışarı çıkan ve geri dönerken de , bir o kadar gerçek, için için yaşanılanlarla o kutuya kendimizi sığdırmaya çalışan biz değilmiyiz.