Hıçkıra hıçkıra ağlayan
kahkahalarla gülen
yürekten içten hüzünlenen
çilekeşler gibi gün geçiren
parasını sere serpe kullanan
karanlıklara kapanan
aydınlıktan nefret eden
kendi kendine konuşan
dünyayı gözü görmeyen
kendinden bile nefret eden
kırmızı gülü sevmeyen
dağ başından bağıran
sevmeyi aşağılık sayan
sevilmeyi bir hiç gibi gören
kendini kalabalıkta bile yalnız hisseden
pskiyatristleri kendine meken tutan
kimdir bu zatı muhterem varmı bunu bilen.....
Kasım 1995
Tahmine YıldırımKayıt Tarihi : 17.3.2006 13:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kalabaliklarda yalnizlik cekilir,
daglarin sivrildigi gibi,
TÜM YORUMLAR (1)