Kaybolan Dostluklar Şiiri - Farettin Çakal

Hazan yaprağına özendim,
Düştüm dallarımdan,
Kopardı rüzgar,sürükledi
Toprağımdan.
Savurdu,vurdu yerden yere,
Dost dediğim insancıklar.
Eridi yağan yağmurda umutlar.
Hazan yaprağına özendim,
İnandım rüzgarlara,
Derken karadı bulutlar,
Gece gibi çöker üstüme
Yalnızlıklar.
Yol görünmez takip edemem iz,
Hangi yöne varsam herkes sensiz,
Düşler küsmüş,umutlar virane,
Dostluklar olmuş avare,
Gücenmem kimseye nasip değilse,bu yol,
Yalnız da olsam gider,ulaşırım bil,
Lakin geriye baktığında ne görürsün bilemem,
Dostluklarda kaybolanları geri getiremem.