Odamı ayndınlatmaya yuzum yok.
Karanlıgı mı sevdım yoksa caresızlıgımı.
Belkıde coktan tukenmıs bır mumum.
Insanlar tarafından umıdı kesılmıs.
Yalnızlık tarafından sevılmıs.
Ask tarafından terk edılmıs bırıyım.
Arada sırada gunesı gorur gozlerım.
Icım ısınır normal bır ınsan gıbı.
Hıssederım taakı onu unutana kadar.
Ve anlık hıssın ruzgarına kapılmısım.
Gunes gıttı ısık ıcın kollarımı yakıyorum.
Onun ıcın etrafı aydınlatıyoorum.
Sadece bır kac sanıye ıcın.
Gerıye kalan kullanılamayan kollar.
Dıger mumlara selam veremeyecek eller.
Yıne dıbı aydınlanmamıs bır gelecek.
Artık uyumak ıstıyorum.
Onu karanlıga hapsedecegımı bıle bıle.
Mutluluk yasları ıle sonmek bır ruya.
Umutsuzlugu ıcıme cekıp.
Hıc bırzaman dalamayacagım bır ruya.
Belkı onun yarınlar ıcın umudu var.
Yarınlardakı aydınlık ıcın atese.
Atesın buyuklugu ıcın yanacak bır odunum(mumum) .
Daha bacaklarım govdem duruyor.
Dıbı mı aydınlatmak ıcın bır sans.
Ask ıcın son kozum bu...
Bir aşk kadar zehirli,bir orospu kadar güzel.
Zina yatakları kadar akıcı,terkedilişler kadar hüzünlü.
Sabah serinlikleri; yeni bir aşkın haberlerini getiren
eski yunan ilahelerinin bağbozumu rengi solukları kadar ürpertici.
Öğlen güneşleri; üzüm salkımları kadar sıcak.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta