Kaybolan Ben
Gecelerden korkardım eskiden,
Ama şimdi karanlığa esir gönlüm,
Neyin bedeli bu? Hangi günahın kefareti?
Ödüyorum, ödedikçe daha da eksiliyorum...
Kime anlatsam yüklerimi,
Sessizlik sarıyor dört bir yanımı.
Dostlar uzak, sözleri kesik,
Bir kere sarılsa biri,
Belki içimdeki fırtınalar dinerdi,
Belki saatlerce, günlerce ağlardım, kim bilir...
Birinin sıcağına hasretim,
Bir omuza yaslanmaya açım.
Saatlerce ağlayabilirim o an,
Ama kim var ki? Kime sığınayım?
Yürek yorgun, dilde düğüm,
Her solukta biraz daha yalnızım.
Bir bakış, bir ses yeterdi belki de,
Ama en çok kendime uzak kaldım…
Not:
Kırılmış düşler yığılı içimde,
Her adımda biraz daha kaybolmuşum.
Sığınacak bir yer ararken hep,
Kendi yaralarımı sarmayı unutmuşum.
Kayıt Tarihi : 30.9.2024 16:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
iç dünyasında kaybolmuş, duygusal olarak yıpranmış bir insanın yalnızlığını ve çaresizliğini anlatıyor. Bir yandan, dışarıdan bir destek ve sevgi arayışı varken, diğer yandan kendi yaralarını görmezden geldiğini ve en çok kendine yabancılaştığını fark ediyor. Şiirde, hem başkalarına duyulan özlem hem de kişinin kendi içsel yolculuğundaki derin boşluk dile getiriliyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!