Kaybolan Ben Şiiri - Seyfeddin Karahocagil

Bu dünyada insan kendini arar
Ararken takılır takıntılara
Takıntılar onu iyice sarar
Kapılır da gider akıntılara..
------------------------------------

Sakalımı tel tel ettim taradım,
İçinde kaybolan beni aradım..

Aynada baktım, yerinde yoktu.
Sanki yüreğimi akrepler soktu..

Ömrün tükenişi aklıma geldi,
Afakanlar bastı. nabız yükseldi,

Derin bir karanlık; sonsuz, hudutsuz
Korkular içinde kaldım, umutsuz

Baktımki; önümde dipsiz bir boşluk,
Dünya hayatıysa kısa sarhoşluk,

İşte bu gafletten uyanmak acı,
Beynimin içinde ağır bir sancı..

Hesabı kesiyor bir anda hancı,
Sen dünyaya. dünya sana yabancı

Kendini hesaba çekmişsen eğer,
Arıyosun hemen tutunacak yer...

Cendere içinde tarifsiz bi an,
Birden coştu geldi kalpteki iman,

'Ya Rabbi! ' diyince açıldı kapı
İmdada yetişti Allah'ın ipi..

Dönüp yaşadığım hayata baktım
Tutundum, boşluğa kendim bıraktım.

Mevlam'ın ipiyle uçar gibiydim,
Sanki bir dereyi geçer gibiydim

Anladım, Peygamber tam bunu demiş,
Ölmeden önceki ölmek bu imiş.

İçim rahatladı, beni bulmuştum,
Allah'a hamdedip, mutlu olmuştum.

Korkular kayboldu, acılar sindi,
Yoldaşım Fatiha, dostum Yasin di.

Her yan aydınlandı, nur doldu nur..
İşte bu, kardeşim ebedi huzur...

25 - Şubat - 2007 Ankara