Kaybettin Sevgili Şiiri - Hüseyin Cayıklı

yaşamadın sevgili
sen sokak çocuklarının arkasındaki insanların eliydin
onları acıdığın zaman sıvazlardın
ben afiş asardım duvarlara
güzel yazılar yazardım levhalara
isyanım olurdu sesin
sessiz kalırdım...
akşam olurdu dalardık
dalgın denizler gibi dalgalanır
bir at gibi şahlanırdık
sen benim sadece sesim oldun sevgili
meyhane şarkılarımın güftesiydin
sokakta ettiğim küfürün ta kendisiydin
bir o kadar aşağılıktın sen sevgili...
bir o kadar yosma...
ve ben seni ne zaman düşünsem
sokaklara düşerim
vururum kendimi bir kıyıya
elimde köpek öldüren şerbeti...
ben seni ne zaman düşünsem
mızraklı ilmahelli bir hoca
ve ben seni ne zaman düşünsem sevgili
düşüncelerine esir olmuş yitik bir yobaz
ama meyhane mezesi kıvamında bar güzeli
bu ne çelişkidir sevgili
ben? değilim sevgili
sana ben ne zaman! ben dedim
hep çoğulcuydum biz dedim
bizin içinde sen yoksun sevgili
bizim çocukların masasında her gün küfür ediyoruz sana...
sonra denizin dibinde taş arıyoruz
çocukluğumuzdaki attığımız ve kaydırdığımız taşları bulursak seviniyoruz...
sana ben ne verebilirim sevgili
hiçbirşey
ben ve bizim çocuklar bide sokak çocukları
yürüyoruz sana küfür ederek yinede saygı duyarak
hak vererek
yanına kağıt mendil satan çocuk uğrarsa onun gözlerine bak
bizi göreceksin...
ve sana olan küfrümüzü bide nefretimizi...
bu sefer sen kaybettin ben değil...