Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Eminim bu güzellikleriniz halen yaşıyor. Güzel şiirinizi kutlarım. Selam ve sevgiler.
Korkusuzdum insanlardan,
Tedirgin değildi aklım,
Kolay severdim örneğin,
Senden önce…
Bilmezdim endişenin,
İnsan ruhunu değiştireceğini,
Engel olacağını sevgilerime,
Göz,gönül aklın büyümesi mi ne?
Öyleyse beni öğretinle büyüdüm.
Ya da çocukluktan kurtuluş mu,
Kuşkulu bakış..
Senden sonra;
Tüm insanlar,
Umut dolu bakışımda, korkular
Korkmak engelmiş ,
İnançsızlık gözümde yuvalanmış,
Öğretin yaşamımda kök salmış,
Attığım her adımın altında ,
Adam sandığım canavar var…
Şimdi dikenlerinden taç yaptım,
Ve başıma taktım.
UYUSUN YARAM ,
Uykuda örsün dokusunu..
Hüzün estirdin ve içimi acıttın be güzel...Güzel bir sitemdi sevgiliye..Kutluyorum kalemi,ne olursa olsun,ister kavga,ister sitem, ister mutluluk..yeterki susmasın yüreğin sevgili Leyla.Tam punımla..
Kaybettim
Ben eskiden güzeldim
Güzel bakardım herşeye
Güzellik bir çocuğun gülümseyen gözlerindeydi
Çocukluğumu kaybettim
Bakamıyorum artık güzel hiç bir şeye
Bakışlarında kaybettim güzelliğimi
Ben eskiden mutluydum
Karadeniz gibi hırçın asi
Sahilini ararken dalgalarım
Umutlar ekerdim yüreğime
Yelken açardım hayallerimde uzak denizlere
Çöl fırtınasında vurgun yiyip
Susuz denizlerinde kaybettim umutlarımı
Ben eskiden severdim
Yanarken avuçlarım elimde kalemim
Satırlarıma düşerdi sevdanın izleri her gece
Seni yazardım gecelerime hece hece
Göçmen kuşların kanatlarına takılıp
Bembeyaz bulutlarla sana yağardı yüreğim
Sevgisizliğinde kaybettim sevgilerimi ----
------------L.G.V.--
Güzellik izafi bir kavramdır, gelip geçicidir.
Önemli olan,herşeyin, her varlığın kendine has
bir güzelliği olgunu kavramaktır.
Mutluluğu bir avuç kum gibi havaya savurmamalıyız.
İnsanı yaşamda mutlu edebilecek pekçok şeyin olduğunu unutmamalıyız. Mutlu ya da mutsuz
olmak birazda insanın kendi elindedir.
Hayatta sevebileceğimiz mutlaka birşeyler olmalı.
sevgisiz ve inaçsız bir yaşam, düşünen canlı bir varlık olan insan için düşünülemez.
İnsan canlı bir varlık olduğuna göre, masumiyeti doğuşuyla başlar. Zaman, zaman, kötülüklerimiz,
günahlarımız olsada, daima bir masun tarafımz vardır.
Bukadar güzel bir şiirin, bu denli karamsar ve tedirgin imajına üzüldüğümü bimelisiniz.
değerli kardeşim Leyla hanım
Kemal polat
kaybedilen gözyaşları olsun..yeter ki içinizdeki çocuk gülümsesin hayata/umuda çocuk gözleriyle
hüzünlü bir anlatımdı..siyah beyaz bir aşk hikayesiydi sanki...hiç bitmeseydi/böyle bitmeseydi dedirten..yüreğinize sağlık..tampuan..tşk.ler..
tek kelimeyle mükemmel olmuş harikasınız leyla hanım
insanlar bulacakki kaybede sahip olacakki kaybede sevgiye kavuşacakki o sıcaklığı kaybetmeye içinden çıkmıyor bu acı kaybetsen bile... güzel bir şiirdi tebrikler
Ben eskiden mutluydum
Karadeniz gibi hırçın asi
Sahilini ararken dalgalarım
Umutlar ekerdim yüreğime
Yelken açardım hayallerimde uzak denizlere
Çöl fırtınasında vurgun yiyip
Susuz denizlerinde kaybettim umutlarımı
Güzel bir şiir olmuş Leyla hanım. Selamlar.
'sevgisizliğinde kaybettim sevgilerimi'Sevgili Leyla Gül Varoğlu kendimden birşeyler buldum,içim burkuldu,sanki benim duyduklarımı yazmışsınız,şair işte budur,puanımla kutluyorum,sevgilerimle.
Bu şiir ile ilgili 88 tane yorum bulunmakta