Kaybettiklerimize Şiiri - Yasemin Evren

KAYBETTİKLERİMİZE
Güzele aşıktık biz doğadaki
Çiçeğin, böceğin, ağacın güzeline
Yavruları güzeldir tüm canlıların
Yeni doğmuş bir tayın sevimliliği
Bir kedi yahut bir köpeğin yavrusunun şirinliği
Hele hele bir bebeğin saflığı, masumluğu,
Mis  gibi cennet kokusu
Büyüler beni her içime çektiğimde
Neden büyüdükçe değişir o sevimli, o şirin, o masum haller?
Ya nereye kaybolur o bebeğin cennet kokusu?
Dünya mı kirli? Biz mi kirletiyoruz yoksa?
Suçlu ellerimiz mi? Yüreklerimiz mi?
Havadaki bulut neden kapkara?
Aydede neden çocukluğumdaki gibi gülümsemiyor?
Nereye gitti güneş?
Görünüverse, aydınlatsa dünyayı
Isıtsa kalpleri, eritse soğumuş, donmuş duyguları
Öldürse mikropları, hastalıklar olmasa
Sadece kalp hırsızlığı yapsak Gözümüz olmasa elin parasında, malında
Çocuk kalsa yürekler hatta hiç büyümesek
Tatmasak acıları, ihaneti, ayrılığı, ölümü,
Tutsaklıklar olmasa aşkın zindanlarında
Ayıplarla, yasaklarla daracık odalara hapsetmesek ruhlarımızı,
Sereserpe uzanıversek papatyalar içine
Çocuklar gibi ağaçlara tırmanıp
Komşunun bahçesinden koparıp yesek eriği, elmayı, narı
Hırsıza çıkmasa adımız, paylaşmak adına yani
Arşını endişesi yok ki dünyanın
Sayamadım kaç günlüktür bir ömür
Bir elma şekeri tadında yaşamak
İçinden kurt çıkmasa ama elmaların
'Acaba' lar tırmalamasa beyinleri
Suç olmasa, suçlu olmasa ve de demir parmaklıklar
Hele hele prangalara dayanmaz yüreğim
Korkusuz, sorunsuz, dostlukla
Çok mu zor selamlarken gülümsemek?
Yok ucu, dibi dünyanın
Yok acıması
Nasıl geri gelecek yitirdiklerimiz?
Bak işte!
Yaprak dökümü var yine hazanda
Gözyaşları suladı diye mi kurudu dallar?
Nurlarda uyusun sevdiklerimiz
Bir daha saramayacaksa kollar
Kalbimize gömelim anıları zamanda...

Yasemin Evren