Herkesten uzak doğayla içice aşk yüvamızda
Söğüt ağacı yaslandığımız koltuğumuz olmuştu
Saklardı bizi, dallarını yere kadar indirerek
Yapraklarıyla duvar örüyordu çevremize
Kahkahalarımız çınlatırdı evreni
Kuşlar bile korkarak uçarlarken
Zamanla onlarda öterek katılırdı neşemize
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
