Kaybettiğim Sevgili Şiiri - Ayşe Gönül

Herkesten uzak doğayla içice aşk yüvamızda
Söğüt ağacı yaslandığımız koltuğumuz olmuştu
Saklardı bizi, dallarını yere kadar indirerek
Yapraklarıyla duvar örüyordu çevremize
Kahkahalarımız çınlatırdı evreni
Kuşlar bile korkarak uçarlarken
Zamanla onlarda öterek katılırdı neşemize

Yağmur,güneş umurumuzda değildi
Buluşurduk, korurdu söğüt ağacı bizi
Önümüzdeki deniz susarken
Ruhumuzu okşayan yakamoz sesleri aşkımızı fısıldardı
Kaydırırdık deniz üzerinde yassı taşları
İddiayı hep sen kaybederdin
Yakalardım düşe kalka kumsalda seni
Gömerdim kumlara intikam alırcasına

And içerdik ölümü beraber karşılamaya.....
Gözlerindeki hüznü benzetirdim sonbahara
Dökülen yapraklar gibi inerdi yaşların
Deniz siyaha,gökyüzü alaca karanlığa büründüğünde
Üzüntü sarardı bedenimizi
Her gece gibi bu gece de sensiz geçecekti.....

Ama bir gün....bir gün.....
Akşam olmuştu sen yine yoktun
Söğüt dalları kırgındı,saklamıyordu beni
Kuşlar hiç uğramamıştı yanıma
Denizin dalgaları hançer gibi keskindi
Hele güneş.....hele güneş.....
Hesap sorarcasına sönüktü....

Günlerce geldim sordum seni
Bir martıdan.....bir balıktan....
Ayak izlerini aradım kumsalda
Çaresiz......avare, avare...
Telefonum bile susmuştu
Ne arıyor,ne açıyordun....
Nerdeydi......
Nerdeydi.....ölüme beraber gideceğimiz yeminimiz
Neredeydin eyyyyy sevgili...

Aylarca uğradım aşk yuvamıza
Her gün bin ümit ile....
Bir gün....evet bir gün çalan telefonum
Çağırıyordu beni,çağırıyordu sessizce

Çok sevdiğin papatyaları almak istedim giderken sana,
Yok....yok....
O sevdiğim kokunla gelmeliydim...
Vitrinde gördüğüm beyaz gelinlik
Evet....O olmalıydı sana gelen...

Yıllar gibi süren bir kaç saat sonra
Sana gelmiştim...sana sevgili....

Ne o hâlâ yatıyor musun?
Dargın mısın yoksa bana?
Gözlerin kapalı,belliki çok üşümüşsün.....
Örtmek için çektiğim yorganın altında
Sen..................
Sen zaten beyaz gelinliği giymişsin..
Anladım ki......
Ben seni bulduğum an kaybetmişim
Kaybetmişim eyyyyyyy sevgili.......