Kaybetmeyelim Şiiri - Defne Martin

Bana “sensin” dedin
Lafbirliğine girmeden özetledin tüm olurları,olumları…
Tanımları lüzumsuz kıldın harika sahnelerde
Konuşmadık,gördük
Okumadık,hatırladık
Anlatmadık,bildik
Fazlasını istemedim
Fazlası olduğundan emin değildim
Ay boynunu nereden üstümüze eğdiyse,
En koyu gecede bile karanlık kalmadık

Kaybetmeyelim…

Buranın,bu genişliğin
Bu varlığın ve süregelişin
Bu hayatın,paylaşanların
Kahramanların ve yardımcı oyuncuların
Keman telinin ve sessizliğin
Kokuların ve tüylerin
Gündüzlük taslayan gecenin,
Kendinden habersiz günün
Her haliyle parlayan, “yine de”lerin arkasında ismi geçen
Gücü eksilmemiş,saptırılmamış ama seslere açık
Işığın tutkusuyla karılmış,karanlıkta kibrit ateşi de bulmuş
Bir ilk parlamanın hüznünü ve coşkusunu;
Olası ve olabildiğince iyi sonlarda arayan
Görebilen,görebildiğinin bilincinde
Gördüğüyle de memnun
Bir ince bağ
Bakınca bağlıyor ya,
Gün gelir her şeyi ikiye de koparabilir
Koca dünya bir bakarsın
Ortadan ikiye ayrılıverir
Ve sen tam ortada,bir ayağın bir yarıda
Bir elinle diğer yarıda,kalbini yoklarsın

Güçlüdür aslında bu bağ
İstesem urgan diyebilirm ona
İnceciktir,saç telidir, kırılabilir.
Uzundur dünyanın iki ucunu temsil edebilir.
Farkında olunmayacak kadar önemlidir,
Kuşluk vaktini bir sancı gibi sokabilir insanın göğsüne
Veya rahat bir uyku çektirir,boğumları güvenle örülmüştür.
Ne dersek diyelim,nasıl dersek diyelim;
Şımarık mırıltıları,pis sızıları,tatlı fısıltıları içinde bu hayatın,
İki ucu iki nefestir.
Bir nabızda yaşamayı bilir!

Kaybetmeyelim…