Kaybetmeye mahkumluk

29 kasım saat 15:20 '' Merhaba, iyi günler '' demekle başladı nefes alışım, aldığım her nefesin bir anlamı vardı.

BİLİNMEYENDİ adı;
Ankara garında inecektin
Ankara'ya usulca sessizlik çökerken
Ben elimi uzatacaktım, sende tutacaktın
Sen bana arkadaşım diyecektin, Bende sana sevgilim
Sonra sevgili olacaktık
Ben seninle Tunalı Hilmi caddesinde el ele yürüyebilmeyi hayal ettim
Dört çocuğumuz olacaktı; iki kız iki erkek
Suna,Nesrin,Hasan,Hüseyin olacaktı adları
Ben kızlarımı alıp gezmeye gidecektim
Sende çocuklarla ne yaparsan..
Kızlarımız sana benzeyecekti
Evde üç Bilinmeyenim olacaktı bakmaya kıyamadığım
Yemek masası dolacaktı

OLMADI ve yine kaybettim her zaman olduğu gibi ;
insanlar yalan söylerse kaybeder demiştim kendi kendime, ben ise doğruyu söyleyerek kaybediyorum
ANLADIM Kİ; sorun bende insanlar yapmaları gerekeni yapıyorlar , normal olmayan benim hastalıklı olanda
(Herşey için özür dilerim, yalan söyleyemediğim içinde )

1 ocak 01:08 nefes alışım bitti.