Kaybediş Şiiri - Asuman Sarı

İşte yine güneş battı
Zifiri karanlık çöktü yakamozun üstüne
Ben güneşi özlerim karanlığımı aydınlatan
Ben yeşili severim ümitsizliğimi örten
doğayı sevdirsin diye.

İşte bir gün daha bitti
Ne dostluklar silindi istemeden yüreğimde
Mutluluğu özledim gözyaşlarımı sildiren
Gülümsemeye hasretim yıllardır gelmeyen
huzura kavuştursun diye.

Bazen umutsuzca kaybediyorum kendimi
Kime muhtaçlığım bellidir yüzümde
Benim ayrıcalığım var el’lerden
Bu akşam da bekliyorum, sıkıldım bu evden
gelemicek olmanı bildiğim halde.

Kim yaşamıştır, hasretten ruhun yandığını
Yolu olmadan başka, çaresizce
Kim görmüştür, hiç durmaksızın kabusları
Güneşe eremeyen sonsuz gecelerde
Üstelik ard arda, haince, öldüresiye

Karanlıktayım yine, güneşin ardından gelen
Bir uğur böceği daha uçurdum elimden
Biliyorum
Kaybettiğim güneş çoktaan battı...