Ne zaman hayata tutunmaya çalışsak tuttuğumuz yerler kırıldı. Sağlam olmadığından değil, yükümüz ağır. Ben de hissediyorum zaten, sanki hayatın tüm yükü sırtımdaymışcasına. Biz hayatı düşe kalka öğrenmek için çabalıyoruz. Oramızı buramızı kanata kanata. Kanatmak dediysem gözle görülecek şekilde değil. Çünkü içimiz kanıyor. Kalbimiz, organlarımız. Sanki bacaklarımın gücünü kessem tüm bu yükün altında kalacağım gibi hissediyorum. Zoraki de olsa adım atıyorum. Çünkü ne demişler; kaybedince değil, vazgeçince yenilirsin.
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta