Ne zaman hayata tutunmaya çalışsak tuttuğumuz yerler kırıldı. Sağlam olmadığından değil, yükümüz ağır. Ben de hissediyorum zaten, sanki hayatın tüm yükü sırtımdaymışcasına. Biz hayatı düşe kalka öğrenmek için çabalıyoruz. Oramızı buramızı kanata kanata. Kanatmak dediysem gözle görülecek şekilde değil. Çünkü içimiz kanıyor. Kalbimiz, organlarımız. Sanki bacaklarımın gücünü kessem tüm bu yükün altında kalacağım gibi hissediyorum. Zoraki de olsa adım atıyorum. Çünkü ne demişler; kaybedince değil, vazgeçince yenilirsin.
Şamil AkayKayıt Tarihi : 17.1.2015 22:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!