Kaybedince Anladım Şiiri - Levent Dizdar

KAYBEDİNCE ANLADIM
O zaman,
Tutan elin tutmaz
Gülen yüzün gülmez oluyormuş.
Hüzünler büyütüyormuşsun
Zehirli sarmaşıklar gibi içinde
Mutlulukları küçültüp alabildiğine
Acılar denizinde bir dalga
Aşk çıkmazında bir deniz oluyormuşsun.
Bir sevgiliyi kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

O zaman,
Bir başına kalıyormuşsun
Kırmızı güllerin arasında
Tek bir kök diken misali.
Susuzluktan kavrulmuş
Çölde unutulmuş bir çiçek gibi
Sararıp soluyormuşsun.
Bir dostu kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

O zaman,
Dün,
Han kapıları gibi açık olan gönlünde
Sevgiye dair ne varsa yitiriyormuşsun.
Ayrılık,
İnsanın canını fena yakarmış meğer
Bunu geç de olsa anlıyormuşsun.
Bir kardeşi kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

O zaman,
Kalabalıklar içerisinde çekilen
Yalnızlığın ne olduğunu
İliklerine kadar hissediyormuşsun.
Bir anda çöküyor
Bir yılda,
Bin yıl yaşlanıyormuşsun.
Bir anneyi kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

O zaman,
Adının
Aslında hiç de özel olmadığını,
Gözlerinin aleladeliğini,
Elinin,
Bir başka elden farksızlığını
Utanarak
Farkediyormuşsun.
Bir babayı kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

O zaman,
Bitiyormuş gönlündeki bahar.
Güzel değilmiş çayır, çimen
Senin sandığın kadar.
Tohum, tomurcuk, çiçek
Kurt, kuş, börtü böcek
Meğer o var diye güzelmiş.
Bunları,
İçin acıya acıya öğreniyormuşsun.
Bir arkadaşı kaybetmenin
Ne kadar acı olduğunu
Seni kaybedince anladım.

Levent DİZDAR
2018