Kaybedilmiş Miras Şiiri - Mücahit Işık

Canlar beni kaldırın düştüğüm yerden
Beynimi kemiren kurtlar var ta ezelden
Denizler düşlerken derelerde, yamaçlarda
Engin çaylar akar önümden koca bozkırlarda
Kaybedilmiş bir mirasın sahibiyim ben
Sabır deryası aktı içimden oluk oluk
Şimdi mücevherini kaybetmiş fukarayım ben

Canlar beni kaldırın düştüğüm yerden
Denizlerin gölgesinde koyu denizler
Sensiz ellerimde büyük kelepçe
Hasretin çözülmeyen tuhaf bilmece
Yamaçların sonu yok uçsuz bucaksız
Başımı döndürüyor gizemli perde

Canlar beni kaldırın düştüğüm yerden
Yosunlar kaplamış tutunduğum dallarımı
Denizler ki eşsiz âlemin girdaplı sahnesi
Yüreğim hece hece ayırmış heyelan yollarımı
Öyle heybetli fırtınalar patlamış ki denizimde
Hep şeytanlar doldurmuş gezindiğim yollarımı.
Hey gidi kasvetli dünyam, görür müyüm bir daha
Bir daha sana kanıp ta bağlanır mıyım hayata.
Seninle sen olmak kötünün hediyesi
Şimdiyse bir gümbürtü geriye kalan son nefesi

Kaldırın canlar yok mu elimden tutacak
Çürüdü bir yanım hep aynı yere yatmaktan
Denizlerin coşkusu beni benden ayırmış
Umutsuz yüreğim benliğimden ayrılmış
Kendimi kaybetmişim bir oyun pazarında
Ezbere yaşantılarsa hep biçare çukurunda
Tek miras iman, sabır ve davet
Gayrısı boş yaşantı, gayrısı çukura düşmek...