Kaybedilenler Şiiri - Mehmet Demir Atmalı

KAYBEDİLENLER

-Bir gün insan VİRGÜL'ü kaybetti;
O zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti.
-Bir başka gün ise, NİDA işaretini kaybetti;
Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Üstelik hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.
-Bir süre sonra SORU İŞARETİNİ kaybetti;
Ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu... Ne kainat, ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.
-Birkaç sene sonra İKİ NOKTA ÜST ÜSTE İŞARETİNİ kaybetti;
Ve davranış sebeplerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti...
-Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız TIRNAK İŞARETLERİ kalmıştı;
Kendine has tek düşüncesi yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.
-SON NOKTAya geldiğinde;
Düşünmeyi ve okumayı unutmuş haldeydi...

A.KANEVSKİ

-Yukarıdaki tespitleri olduğu gibi sizlere aktarmak istedim. Çünkü Türk Toplumu olarak bu hastalık birçoğumuzda mevcuttur. Okuma alışkanlığımız yok. Kendimize ait fikirlerimiz yok. Başkalarına ait TIRNAK İÇİ fikirlerle konuşuruz. Başkalarının fikirleri ile saatlerce tenkit yapar, ülke yönetmeye kalkarız. Yerli bir fikir üretemeyiz. Ülkeyi nasıl kurtarabiliriz, çözüm yolunu konuşalım dediğimizde, yarım saat konuşacak dağarcığımız yoktur. Olaylara karşı anında tepki gösterme yeteneğimizi kaybettik. Sinirlenmeyi, öfkelenmeyi dahi beceremez olduk. Deve'ye sormuşlar: “neren eğri? ”. Deve cevap vermiş; “nerem doğru ki” demiş.
Soruyorum Allah Aşkına:
BİZ KİMİZ VE NEYİZ?

13.3.2004 Mehmet Demir Atmalı