Kaybedenler Kervanı Şiiri - Hüseyin Bölük

Örtemedi gözyaşların çıplaklığını,
Şaşkınca dünyaya merhaba derken.
İdrak edemezdi arka kapıdan çıkacağını,
Önünde koskoca bir ömür varken.

Önce emekledi, sonra yavaşça dikildi ayağa,
Zapt ederim sandı cihanı!
Sahibine aldırmadan umarsızca daldı bağa,
Çağırıverdi aniden kaybedenler kervanı!

Kazandıkça kazandım, sevdikçe sevildim sandı,
Kafdağı'nın zirvesinde attı zafer naralarını!
Rolüne hunharca kapıldı,
Alıverdi aniden kaybedenler kervanı!

Maskeli balo nihayete erdi,
Pul oldu biriken yüzlerce anı!
Suretler yerle yeksan, kurban faili meçhule herbiri,
Sessiz ve derinden aldı kaybedenler kervanı!

Uğruna geceni gündüzüne kattıkların,
Nerede canının yongaları?
Nefes nefese bir hedeften diğerine koşmaların,
Tek hakikat kaybedenler kervanı!

Tıpkı geldiğin gibisin bak!
Çırılçıplak ve elleri boş,
Riyakar yarenler dönüverdi sırtını.
Gecenin ufkundasın,
Durma! Dolu dizgin koş,
Sesleniyor kaybedenler kervanı!