Kaybedenler Atlası Şiiri - Onur Göknil

Bir harita çizdim kendime,
yolları olmayan bir şehirde
adımları sessiz,
gölgesi bile peşinden gelmeyen bir ben…

adım: kaybeden.
soyadım: vazgeçilen.
ve adresim:
herkesin bir gün gittiği ama
kimsenin dönüp bakmadığı o ara sokak.

zaman dediğin,
bizim için daima yokuş yukarı
ve ellerimiz
hep yarım kalan vedalara tutulur.
birini sevmenin cezasını
bin kez terk edilerek öderiz.
oysa bizim sevgimiz
hiçbir zaman 'karşılık' beklemedi.

biz,
hiç anlatılmamış şarkıların sözleriyiz.
bir annenin yüzünü okşarken
uzun süre sarılamadığı çocuğuyuz belki,
ya da
gülümsemeyi yanlış yerde öğrenmiş insanlarız.

kaybedenler bilir:
bazen birini çok sevmenin
en sessiz hali,
ondan uzak durmaktır.
bazen bir günaydın beklemek
yılların ağırlığını taşımaktır.
ve bazen,
herkesin kazandığını sandığı yerde
onurluca susmak en büyük kaybediştir.

biz konuşmayız fazla.
çünkü kelimeler bizi yaralar.
ne zaman “iyiyim” desek,
bir mezar taşına yazılmış yalan gibi
donup kalır o cümle içimizde.

bir fotoğraf albümünü karıştırırken
hiç olmayan bir kareyi ararız.
birlikte çekilmemiş bir anının
hayalini kurarız yıllarca.
olmayanı özlemek,
bizim alnımıza kazınmış bir yazgı.

bize “neden böyle yalnızsın?” diyenlere
verilecek cevabımız çok ama
yutkunuruz…
çünkü hiçbir cevap
yarım kalmış bir sarılmanın yerini tutmaz.

kaybedenler,
hiç sahip olamadıklarını
bir ömür boyunca bekler.
ve bir ömrü
bir çift göz uğruna heba eder.

bazen bir çay bardağında kalır bütün öykü,
bazen bir sokak lambasında titrer umutlarımız.
ve bazen…
sadece geceyle konuşuruz,
çünkü gündüz
bizi anlamaz.

sonunda öğrendik:
herkes kazanmak için doğmaz.
bazıları,
başkalarının kazanabilmesi için
sessizce kaybolur.
adı bile anılmadan…
bir gölge gibi geçer hayattan.

işte biz,
o gölgeleriz.
kaybedenler atlasında
adresi silinmiş ülkeleriz.