Kaybeden Adam Şiiri - Maksim Bljir

kaybeden adam doğruldu yattığı ranzadan hafifce kıstı gözlerini baktı gün ışığına hücresindeki havalandırmadan sarktı parmakları özgürlüklere havalandırmasını kelepçelemiş demir cağlardan anlıyordu kaybeden adam özgürlüğünün üst haddiydi bu an birazdan yorulacaktı kolları, düşecekti omuzları ve kararacaktı hava güneş kaybolacak yıldızlarsa çok uzak kalacaktı üşüyecekti kaybeden adam ay ışığında anlıyordu kaybeden adam ve korkuyordu gün ışığından hiçbir zaman cıkmayacaktı saklandığı karanlık kuyusundan hiçbir zaman karışmayacaktı yanlız kalabalıklara yüzünü seçemeyecekti aynaların buğusundan kabullenmişti kaybeden adam ve el salıyordu avuç içinden kayan hayatına sessiz bir tren garından soysuz bozkırların, arsız rüzgarlarının serinliği talihsiz bir tünelin gün karanlığı çaresiz bir nehrin hoyrat beraklığı dolmayacaktı içine kabullenmişti kaybeden adam ve hoş geldin demişti yalnız geçecek geleceğine kaybeden adam uyudu nemli hücresi yavaş yavaş soğuyordu hayır sabahı karşılamak değildi derdi kaybeden adam uyudu belkide hakında en hayırlısı buydu...