Kaybeden Şiiri - Kadir Dinç 2

Eş, dost, hısım, akraba...

Onlar bizi değil, biz onları kaybederiz her defasında.

Dostu hep yanımızda diye baş tacı yaparken,

Gidişiyle kalakalırız ortada.

En yakınını, dostunu kaybedince anlarsın ki;

Gün gelecek, herkes gidecek.

Evet belki her canlı fanidir hayatta ama,

Kalabalığın arasındaki yalnızlıktır asıl baki.

Dosta veda edemeden,

Sıra gelir candan çok sevdiğine, canana.

Bir gidişin izleri tazeyken kalpte,

Gözler, ufukta ışık arar bir gemi vardır belki diye.

Dost gittikten sonra ayağa kalkamaz insan,

Yalandır dostu olmayana, aşk da sevda da.

Kaybeden, yaşayabilir mi meçhul,

Tek başına, kimsesi olmadan.