Kaybedeceklerim Kadar Mutluyum

ellerim yanarak geldi geçen gece
saçlarımdan düşüyordu parlak yıldızlar
ölüm ve yaşam arası bir uykuyken hayat
yanımda sadece onlar vardılar
yalnızlığıma kırık düşler katarak
kah anlayarak,kah anlamayarak
yaşanmışlıklarla beraber yaşadılar
kimsesizler mutludur ondan
kaybedecek ne anneleri ne eşleri vardır
ellerim kimsesizliğime
yıldızlar kalabalıklığıma dem vurdular
sustum sesisziliğimle
gece güneşi boyarken siyaha
ben yüyürken kendimle
mutsuzdum
kaybedecek o kadar çok şeyim vardı ki
yani o kadar mutsuzluk sebebim
varken mutluyum
yokken mutsuz
varken mutluluğuma kaygı ekledim
korktum,ürktüm
biz sabah acı bir telefonla uyanmaktan
korkmaktan,uzaklaşmaktan
kaybedecek kadar yakın bir kazanmışlık bu
çok mu?