Kaybedecek Bir Şeyim Kalmadı

Başkaları için harcadığım ömrüme yanarım.
İhtimallerin koynuna, yalanların insafına,
Akılsızca bıraktığım nice umutlarıma,
Ellerimle yakıp yıktığım hayallerime acıyorum.
Zamanın benden çaldığı mutluluklara,
Gözlerimin asılı kaldığı hedeflere yanıyorum.

Gidenlerin gittiği yerde kalmasına alıştım da
Onların arkasından bir umutla yaşayan
Şu garip yüreğimin derdine şaşıyorum.
Hayatım zaten umutsuzluğun ta kendisi,
Bu halimi bile çekemeyenlere hayret ediyorum.
Ne kadar düşmanım olduğunun bir önemi yok
Çünkü artık canımdan başka kaybedeceğim
Hiçbir şeyim de yok.

Gönlüm yara bere içinde benim
Aşka, sevdaya verecek bir günüm yok.
Elvedalara o kadar çok alıştım ki ömrümde,
Hoş geldinlere yer yok artık içimde.
Bu durumlara nasıl alıştığımın önemi yok artık
Çünkü bu dünyadan bir beklentim de kalmadı.
Ne huzur dolu bir yaşamda hevesim
Ne de mutluluğa dikili gözüm kaldı.
Kader her şeyi elimden bizzat kendi aldı,
Bana ise birkaç hatıradan başka bir şey kalmadı.
Artık yıkılan yıkılsın, kalan kalsın,
Benim için bir önemi de kalmadı.

Hani derler ya, sözün bittiği yerdeyim.
Kaderimle baş başa, sonumu beklemekteyim.
Kimin ne dediği, ne istediği önemli değil,
Kimseyi sevindirecek halde değilim.
İsteyen istediğini alıp gitsin,
Kaybedecek bir şeyim kalmadı benim.

Yaman Karaca