Kayb Şiiri - Raşit Alay

Kötülüğün esiri bilmiyorum ne demeli.
Sürekli duyduklarım delilik mi belirti.
Yoksa sadece pişman ve duvarlar,
Duvarlar mı zindanın sivreltileri.

Ne lazımdı susmam için, kusmaksa geç
Kaldım bir ecel kadar, daha yaşım genç.
Boğulmaktan bıkmıyorum, asabi tavır leş.
Nefesimi alamıyorum, ne önemi istesem neş.

Af dilenemez daha avcılar terastan key’f.
Sürüyorlar baksana, kafamda satırlarım,
Etkisinde tayfunun ve bu yüzden de mahkumum.

Hatalarımın attığı her çukura sarılı’cam.
Yemin olsun en sonunda, sülükleri boğu’cam.
Ta ki olana kadar ruhum, içim, dışım ve aynalara yansıyanım, simüle hayatım ve parazitli yaşantımız, geleceğin saniyeleri, gayri safi hadiseleri olana dek bi’ porselen bi’ cam.