Kayalıklar Şiiri - Cihan Gürel 2

Seni bir daha ömrümde bana karşı görürsem,
Pek dayanabileceğimi sanmıyordum buna artık.
Kovuyorsun beni maviliklere,
Adını yanımda götürmeme izin vermeyen,
Kayalıkların yanına.
Vurup dursun hatıralarım kıyılara.
Şu yanıp tükendiğim macerada,
Adı sanı var olan aşkın, kendi palavra.
Bir zamanlar inandığım tüm doğrulara,
Yorgun adımlarla tek yüzemez oldum.
Bir girdap sardı dört bir yanı.
Kurtulan olmaz bu felaketten.
En zoru da hala severken,
Dalgalara teslim olmanın hüzünlü kelamı...
Ne desen, nereye gitsen bir korsansın artık,
Diğerlerinin gözünde...
Mutluluğu çalan,
Gözler önünde onu yok edensin.
Ama böyle bir gerçeğim yoktu aslında.
Aşkımız yoğun bakımda uyuyordu hep.
Ne ölmesine izin verdim sevdamın ,
Ne de ayakta tutan deniz fenerinin ışığını,
Daha fazla görmeden dayanabildim.
Ama şimdi vakit geldi, ayrılığa dayandı.
Hüzünlü bir veda biliyorum benimkisi.
Hüzünlü bir konuşma...
İstenmeyince duramam ama,
Sen de şunu bil ki;
Martılara çok fazla kulak vererek,
Ve dalgalardan korkarak,
Yaklaşan gemiyi uzaklaştırmak mümkün değil.
Tüm deniz yokluğunda sefil bir haldeyken,
Seni unutmak ve en önemlisi de,
Hâlâ bu tutku içimde varken ayrılmak,
Tek başına mümkün olmazdı.
Şimdi gönlümüz rahatladıysa,
Birbirimizi hiç tanımadan,
Aynı denizde farklı sulara açılabiliriz.