Kavuşturmadılar Şiiri - Mustafa Alaybeyoğlu

Bilirim
Kavuşur
Denizler, kumsala.
Arı isen çiçeğe
Dal isen, kelebeğe
Kavuşurdu kanatlar
Kavuşamadılarsa
Soramadık…

Çocukları vardı bu sokakların,
Bilyeden önce çelik çomak oynayan
Toprakta kuyu kazarlardı en fazla,
Avuçları ondan olurdu nasır…
Karşı pencerede Ayşe, Fatma, Süheyla, Mualla teyze
Çay bahçelerinde Kemal, Mithat, Dursun amcalar…
Bazen de çayları ona söyledik esprileri olurdu,
Öz Hasrete,
Söz vuslata.

Kavuşurdu
Kavuşamadılarsa
Soramadık.

Hicran bile birilerinin kavurduğu,
Akşam olduğunda kapıların kilitlenmediği zamanlardı bunlar…
Yine vardı minarelerde! Ezanlar…
Sağ en son komşumuz,
Nefise teyzem tüle benzer bir elbise ile çıkardı bazen
Gıcıklanırdı en fazla mahallenin erkeklerinin yutkunan dudakları.
Ama o, onun yaşantısı idi.
Mahallenizin muhtarına düşmezdi onun o hali…

Bir eylül sabahına uyandığımızda
Her evden bir askeri uğurlayan eşiklerde
Dipçik sesleri ile inleyenleri,
Ve bilmeden kıymetini kitaplarımızı yakanlar kadar
Dipçikleyenler de onlardı, habersiz olmadan!

O Askerlerdi
Başlarında ki komutanların kabzasında
Bir kurt resmi
Bindikleri motor sıklet Arap atı değil ki;
Çok kitaplar yakıldı, çok…
Zaten okumamış ülkemin insanına
Izdırap…
Kavuşturmadılar ki!
Az zaman sonra okuma kursları açacaklardı.
Ne faydası var desem.
Kavuşturmadılar ki…