Kavuşmanın Korkusunda

“Ben sevmekten hiç borçlu çıkmadım.” diyordu şair,
ben sevmekten hep alacaklı çıktım.
Bana duygu borcu olanlarsa,
borçlu kalmaktan nefret ettiğini söyleyenlerdi.
Böyle zamanlarda bir kez daha özledim yalnızlığımı.
Bir yudum kırmızı şarabın boğazımı yakması gibi,
alıkoyamadığı tutkusu içimin.
Ödünç duygular taşımanın bedeli hüzünler.
Bir resmin şiirini yazmak
ya da bir şiire bir resim çizmek döngüsü.
Kızamamak kızdıklarına,
küsememek sevdiklerine.
Yine de eksilmemek verdiklerinle.
Daha kısası, daha özü, yenilmek kendi sevgilerine,
yenilmek “senin yüzünden”lere.
Eli, dili tutulmak; aciz kalmak sevdalarına.
Yalnızlığın asıl adı: Boyun eğmek yüreğine.
Türküsü mavinin, bir gelincik tarlası dağın yamaçlarında…
Bir çıkmaza asılı kaldı yürekler, kavuşmanın korkusunda…