Kavuşma Emeli Şiiri - Nejat Karagöz

Kör bir karanlık incitiyor ruhumu;
Yalnızlığım ağırlaşıyor
Yüreğim çatırdıyor, dostlar
Bir yıldız kayması misali
Belirip kaybolan mutlulukların peşi sıra
Kayıp gidiyor emellerim bir bir…
Kendimi alamıyorum ağlamaktan
Çözemiyorum da;
Yalnızlığın hesapları karışık
Hesaplaşamıyorum..
Kendimle ve ruhumla yalnızken
Baş başa iken karanlıklarla
Zehir soluyor,kan tükürüyorum
Sonu yok bu melalin,
Bu hüzün şarkısı sürecek mahşere dek.
Buluşma günü diner ancak
Yanık yüreğimin sancıları
Öpüp kokladığımda yine
Yeniden sarıldığımda; ancak
Ancak o zaman biter bu hüzünlü şarkı
Ve kavuşma emelim.