Kavuşma Şiiri - Ozan Oğuz

Süzülüyor hüzünden demi gökyüzünün
Saf bir sevinç belirirken,
Denizin rüzgarlarla okşadığı yüzünde:
Ve o bir anlığına olsa da ona ait.

Gitgide kızıllaşan güneş
Bir çığırtkan gibi topluyor herkesi
Göğün altında ve üstünde ki dokuzar katı,
Kıskandıran o güzelliği görmeye...

Kimseye ait olmamalı,
Seyrine doyum olunmayan o çehre!

Ve ben!
Ateşten bir taht olsa da oturacağım kavuşmanın evvelinde...
Yorgun kalbimde hüzün ve acı olsa da;
Yeğdir bitmek bilmeyen kedere...

Unutmamak için yaşanılanları
Tacıma karaları bağlayacağım;
Denizlere sevdalıyken ben...
Ve uykuya dalacağım karanlık çöktüğünde

Gözlerin parlayacak saflığında sevginin
Bir rüya gibi süzüleceksin ağırlığından hakikatin...
Kavuşurken denize; bir masalda ki gibi mutlu,
Dalgalar arındıracak ruhundaki boşluğu

Karanlık sendelerken gün gibi doğacaksın
Ve sen süregelecek tek aydınlık olacaksın...