Kavuşamayan İki Sevgili

Göklerle yer kavuşamamış iki sevgili,
Yağmurlardır gökyüzünün konuşan dili,
Ne güzelde bakarlar birbirlerine öyle,
Toprağın bağrından uzanır gökyüzüne eli.

Bazen ayrılıkları o kadar koyar ki birbirine,
Siyahlar hakim olur gökyüzünün mavi rengine,
Topraklar ise üzülür bu karanlık tabloya,
O da ağlar sessiz sessiz bu yalnız haline.

Bazen kar, bazen dolu, ama yüreği hep dolu,
Bazen susar sulara hasret, bazen susar içi dolu,
Bazen ise terkedilmiş gibi kimsesizdir yolu,
Bekler sarsın üzerini, sarsın sevgilinin kolu.

Belli ki bu böyle sürecek, sürecek sonsuza kadar,
Ne gökyüzü yere, nede yer gökyüzüne olabildi yar,
Gökyüzü geniş, yeryüzü uçsuz bucaksız, amma,
Biri yukarda biri aşağıda ayrılık sonsuza kadar.

Mehmet DUMANLI
24.12.2008 Ankara