Sabahın ezan vaktinde
Ağladı kuzular.
Devriliyordu anaları tekbirle;
İniyordu peşpeşe keskin bıçaklar,
Yalvaran yakaran seslerine…
Ezan vaktinde sabahın,
Kaybolup gitti analar.
Ardında;
Ruhu alevler içinde,
Acılarını suskularla anlatan
Kuzucukları kaldılar.
Uçurumlar daha da derinleşirken,
Renkleri solarken gökkuşağının
Torbasında bayram biriktiriyordu insanlar! ..
Gürkal GENÇAY
31.Mart.2006.Cuma
Kayıt Tarihi : 31.3.2006 16:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)