Kavşaksal Çelişki Şiiri - Işık Demir

I
O kavşaktayım işte.
Kırmızıda duruyorum.
Şehrimin, küfürsüz ve sabırla beklediğim tek ışığında.
Tam karşımda
eviniz...
Ben tüm ışıklarımı söndürmüşken,
Siz yakmışsınız ne var ne yoksa.
Anlaşılan benden farklısınız
Alabildiğine aydınlık
içiniz.

II
Hangi odasındasın acaba evin.
Yine derin bir sohbette misiniz
ailecek?
Anason kokulu dudaklarınla atıyor musun şen kahkahalar.
Ya da orada mısın?
Söyle hadi, ışıklar sarıya
dönecek.

III
Saniyeler akıyor.
Yanımdaki arabada çapkın bir gülüş.
Göz göze gelmemek için kaçırıyorum
bakışlarımı.
Ve şaşırıyorum,
Ne yana çevirsem
başımı.

IV
Elimdeki sigara mı bana bakmasını sağlıyor.
(Keşke daha kapalı bir bluz giyseydim)
İyi de,
Bakışları neden bunca
tacizkar.
Yoksa saat çok mu geçti?
Bu vakitte ne işim mi
var.

V
Gündelik yanılgılar işte diyorum.
Kötü bir tesadüfle yan yana düşmüş,
toslaşmışız.
Ben susturmuşken gecenin tüm seslerini,
Evin içinde attığın adımları sayarken,
Haberi bile yok;
Zavallılığımız dışında,
Apayrı iki
insanız.

VI
Önemsediğimiz, kıskandığımız,
Kandığımız, kırdığımız,
Yani beraber anlamlandırdığımız
Bir şeyler vardı,
hatırlarsın.
Şimdi biri geçti perdenin önünden.
Ne çok sana benziyordu,
Söylesene,
orada mısın?
Son saniyelerdeyim.
Birazdan yeşil yanacak,
Ve adam hala bana bakıyor,
Hadi ama bir şeyler
yapmalısın.
Hey sana diyorum!
Çık ortaya,
Orada mısın!

(saniyeler bizimdi oysa yeşil yanana kadar,
yine her şeyi erteledik bir sonraki kavşaksal çelişkiye kadar)
(Işıl Demirdelen)