Kavrulup, yandım Şiiri - A. Yüksel Şanlıer

kuş seslerinin, cıvıltısı karşıyordu,
piknik yapan, oynayan dedikodu eden,
insanların seslerine,
güzelller çimenlerde toplanmış, sohbet ediyordu,
ellerinde birer bardak çayından yudumlarken,
diyecek yoktu, onların neşelerine.

biri vardı içlerinde,
gözüm takıldı onun güzelliğine,
kahverengi iri gözleriyle,uzun kiprikleriyle
baktı görünce gözlerime,
birden, çarpmaya başladı kalbim,
terledim,ılık bir şeyler akarken içimden,
dağlar eriyecekti, sanki ateşimden,
kızardım allah’ım dedim kim bu içimden,
bu ne güzel kız, bu ne güzellik böyle,
kızın güzel gözlerinde kaybolurken.

soramadım bile adını,
pembe bulutlar dolmuş uçuşan gözlerimle baktım,
sadece uzaktan, uzaktan,
kirpikleri uzun, kalkık burnunun,
esiri oldum bir anda,
esiri oldum da,hep onda kaldı aklım.

bir bakışı vardı ki,
yıkılmamak mümkün değildi önünde,
yanmamak,yanmamak mümkün değildi,
onun bakışlarının yaktığı ateşinde,
sevdalandım,
vakit, azalmışken önümde,
onun iri gözlerindeki güzelliğinden,
etkilenip,
onun tüm bedenimi saran,
ateşinden, kavrulup yandım.

Ahmet Yuksel Şanlıer
1972