Kavrulan Şehir Şiiri - Hayat Şemi

Şehir kuruyor denizin kenarında,
Geceleri kuru,
Sokakları kuru,
Taşları kuru,
Sakinleri kuru,
Başları kuru gördükçe,
Boğazım kuruyor…
“Biraz serin su verin şehre! ”

Şehir kuruyor denizin kenarında,
Deniz buhar yolluyor göğe:
“Biraz yağmur yağdır! ”.
Suyu azalıyor denizin,
Petrolü azalıyor,
Gazı azalıyor,
Her şeyin azı, azalıyor.

Şehir kuruyor denizin kenarında,
Herkes kaçıp denize giriyor.
Kurumak istemeyenler,
Her yerde göze giriyor…
Gözyaşı kurumuyor nice nice gözlerde.
Şehir kuruyor şehirlilerin içinden,
Köyden köylülük getir
Kendinle gezdirmeye.

Şehir kuruyor denizin kenarında,
Kız Kalesi kuruyup kalmış,
Deniz çekildiğinden beri…
Şehirde kızlar karıyıb kalmış,
Sevdikleri öldüğünden beri.
Şehir kuruyor içinden.
“İçeri geçin, İçeri Şehir’e,
Taş üstünde taş koymayan, sayın yabancı! ”

Mantar binalar çıkıyor,
Ağaçlar biçiliyor,
Şehir kırılıyor ağaçların içinden,
Kırılıyor açların içinden.

Yıllar geçiyor…
Şehir kuruluyor denizin kenarında,
En yüksek yerden baktığımda
Görüyorum…
Köyden biraz daha gençlik getir
Bu koca şehre.