Kavruk Bir Sevdanın Esiri Olduk

Dallarımız kırıldı esen rüzgârlarda
Çiçeklerimiz soldu kırılan dallarda
Şansımız hiç yaver gitmedi
Şu sefil dünyada

Yaşamın tozu dumanı içinde
Hayallerimiz örselendi
Yine de boyun eğmedik
Hırçın sevdalara

Terkedenler giderken
Gözyaşlarımızı akıttık sessizce
Gönül mahsenimize
Her şeye rağmen dik durduk
Kardelen yalnızlığımızla
Vefasız yüreklere

Izdırap verse de yaşamın her aşaması
Gizlimizde kilitli kalan hüzünlerimizle
Meydan okuduk ölümlere

Su gibi akıp gitti yıllar
Saçlarımıza tek tek düştü aklar
Derinleşti yüzümüzde çizgiler

Her anıyı mıhladık yüreğimize
Kavruk bir sevdanın esiri olduk
Tükettik içimizdeki umutları

Yasaklıydık özgürlüğe
Hep hüzün demledik
Yüreğimizin diplerinde

Hatıraları gömsek te maziye
Anıları silemedik beynimizde
Özlem nöbetleri geçirirken
Nefeslerimiz kesildi
Tuz bastık yaralarımıza
Buz tutmuş avuçlarımızla.

14 Haziran 2015 / "Halide Köksal