Kavgam Şiiri - Önder Karaçay

Yetişkin zamanıma denk gelmişti
Yaşam çalıyordu kasaplar
Ayıplayan bakışlar arasında
Dünyayı gönlüme göre yoğurmak için
Dizlerimi göğsüme çekerek başladım
Kefareti ödenmemiş günahların bedelini ödetmeye

İrice sözler duyduğumda irkilmiştim
Acıdan başını küle gömenlerin
Yüreğine boşu boşuna seslendiğimi anladığımda
Hırsım ile bilendim

En uzun dakikalar en ucuzdu
Damla damla akıyordu sonsuzluk saniyeler arasından
Sessizlikten tiksinti damlarken

Acıma duygularımı harekete geçirecek bir yara izi
Gülümsemekten vazgeçtiğim kışa denk gelmişti
Yoğun sessizliği dinlerken

Kağıtlar kesişme noktamızdı
Siperde yaşıyordum artık
Zağarlara karşı

Her bakış yüzümü kızgın bir güneş gibi dağlıyordu
Sesimde kırılmalar başladığında
Kavgamla aramda ki derin uçurum
Bir türlü kapanmıyordu

Şaşmaz sadakatinden izler
Zihnim o çıkmaz sokaklara sürekli geri dönüyordu
Dipsiz gözler uzağı daha iyi görürdü
Henüz daha dillendirilmemiş bir sırdı
Ekşiyen yüzümün ifadesi

Zehirli dil ve niyetler iştahla yalanırken
Cehennem güneş gibi ensemde
Gezinen bir ütü gibiydi

Daralmıştım

Meyvelerin tadı
Bütün ağaçlar
Engin düzlükler neredeydi

Yüzüme gergin bir tebessüm otururdu
Bunaltıcı ilgilerden
Sivri uçlu dikenler
Katlanılmaz bir boşluk gibiydi
Zaman çok aç gözlüydü

Ayrıntıları hep kendine saklıyordu
Çocukluğum çoktan ölmüştü

Yetişkin zamanımı kendim öldürüyordum
Sözler aramızda asılı kaldı

Kendi kavgamı üstlenmeyecek kadar yorgundum
Midem öğürtü dalgaları gönderiyordu
Kendi kendimi caydıramıyordum
Adıma kavgamı sözlerim veriyordu

Önder Karaçay