Kavga ve Tufan Şiiri - Cemre Nehir Karain

çağlar arşınlayan bir küheylan gibi
silkiniyorum gecenin paslı koynunda
artık şiirle durlanacak tek bir satır kalmadı
tek bir satır kalmadı beni kendimle avutacak
bir bildiriyi baştan yazmamı sağlayacak o güçten
eser kalmadı

şimdi tütün yüklü çiçekler bir bir varoşlara dönüyor
düğümleniyor bana hayatın sol cebindeki urgan
-bu ihtilâli nasıl çağlayacağımı bilmiyorum
sanki görüngüler kentinde bir ben kalmışım kavgamla bileşik
bir de gençliğimi silip süpüren o dingin tufan

o tufanda düşen güneyikler
bir bir çoğalıyor kendi tohumlarıyla
ben,
kendimden sıyrılarak çoğalıyorum

oysa yolların cebi yok
seyyahların yurtsuz olduğu gibi

beni köklerimden tutup kavgaya bağlayan
çağlarken dindiren dinginken çağlatan
ey sevda
sana hayatla, emekle, toprakla hayranım
seni anlatıyorum imgelemdeki hürriyet kuşlarına
gülşende bıçak bileyleyenlere seni anlatıyorum
çalakalem yazıyorum umudu ve aşkı
onlar çalakalem umudu ve aşkı yazıyorlar
herkes çalakalem umudu ve aşkı yazıyor da
bin şiir sürmekle kapanmıyor bu eski ağrı

ben şimdi
çağlar arşınlayan bir küheylan gibi
silkiniyorum gecenin paslı koynunda

oysa artık
hayatla durlanacak tek bir satır bile kalmadı.

cemre n. karain
istanbul, ekim ‘22