Kavga Şiiri - Ömer Şancı

Ankara da bir evde kaldı dört kişi.
Yoksuldu odalar.
Ve onlar.
Sessiz Ömer,
Deli Bekir,
Öksüz Selami,
Ve serseri Sami.
Biri aşçı,
Diğerleri bulaşıkçı.
Bulunursa azıcık azık,
Açlık, yoktu ekmekleri.
Çoğu gece elleri, kolları bağlıydı.
Ağlıyorlardı!
Birbirlerinden habersiz
Hiçbiri ses etmeden,
Dün’ ü unuturlardı.
Tek bir kitapları vardı.
Yorgun düşenden alırdı diğeri,
Gözbebeklerinde bıçak gibi,
Hayaller uçuşarak sızarlardı.
Her sabah sımsıkı bir yumruk gibi,
Uyanırlardı ayaza,
Dimdik kahraman olacakları güne,
Adım adım soluksuz kalırcasına,
Hapsoldular yoksul odalarına.
Ant ettiler, vefa ettiler,
Sıcak su değmemiş tenlerine,
Çok uzaktı bembeyaz mintanlar.
Vakit yoktu! yeter artık demeye,
Gördükleri her cinayete sessiz kaldılar.
Her gün! az kaldı dediler.
Bu şehir, bu sokaklar,
Yenilmeden,
Yenilendiler!
Şimdi hepsinin bir evi oldu.
Saklanmadılar, sığınmadılar.
Dirhem dirhem tırmandılar.
Üst insana. İnsan oldular.
Rehber edindiler,
Şeytanlar hep geldi,
Etek öpüp af dilediler,
Elverip kendi çocuklarını katletmeyi,
Rüzgârlı maceralara davet ettiler.
Kimse sürükleyemedi onları ormana,
Bağlayamadılar bir ağaca,
Derin uçurumlarda,
Çatlayan tomurcuğun çığlığında,
Oluk oluk kazanırken,
Şelale oldular eksiklere.
Sirenler içinde gittiler yoksullara,
Sessizce döndüler.
Döndüler kıbleye.