Her yara kendi kanında beslenir
her acı kendi koynunda..Ama tanırım acıyı başkasının koynunda da uyusa. Ölüm...
ne güzel olurdu.Boylu boyunca uzatsalardı toprağa,sarıp sarmalamadan. Ama, özgürce...uzayan vagonlardan yoruldum,üzgün çocuk yüzlerinden ve kandan.Ölü bir kadınım, yeniden can verilmesi için,üzgün çocuk yüzleri kalmasın diye arkamda avuçlarımda sıkıyorum ölümü.Kangren olsun ve görmesin diye yeniden dirilişimi...
Annemin dediği gibi ayrık otuyum ben,yeter ki bir parça toprak.Bu hepimizin insanlaşma öyküsünün resmi geçidir bir nevi.Salt benim değil…Çıkmanın zamanı gelmedi mi humonoidlikten,ellerimi yüzüme kapamadan dolaşmalıyım ayaklarımın üstünde.hem ben ayrık otu olmayı çoktan kabullenmiş değil miyim ki? Neden kapaklanmadayım hala toprağa? Uzayıp gitmek ve yeniden kökler salmak toprağa…Dönüşüm bir izdüşüm...Ben susuz da yaşarım demedim mi size? Kalmasın diye geride çocuklar, üzgün,kinli,kara bakışlar, kalmasın diye arkamda fırtınaya müptela ölgün denizler..Ve intihara meyilli bir martının türküsü kadar masum serzenişler.
Şiirlerim ölmediğimin işaretidir…
Eskiden de sevmezdim yenilgiyi.Baştan kabul edenler, ölmüş saymalı kendini.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
