Kavak ile Kabak Şiiri - Yunus Akkale

Gün gele harman ola
Şevke gelir kabak molla
Bilirsiniz kimine dense de kışlık
Boşa denmemiş hepsine
Gökçe baylık bir aylık
Kavakla boy ölçüşmek nesine
Hâsılı adını koymuşlar kabak
Ekmişler salak salak
Nihayet eyledi vaat
Yaprağı oldu kat kat
Tırmanıp kavağa çıktı yukarı
Gördü kırda ki karı
Kavak düşünür bu gidişin sonunu
İnse geri gelmeden kırağı donu
Kendini sanır uzayda fezada
Neşeliydi Temmuz ayazda
Karar verdi tohuma yatmaya
Başladı yüksekten atmaya
Esmeye başlar Kuzey’in yeli
Güldü oynadı yine deli deli
Kavakta dönerken yaprak sarıya
Kabakta inat inmiyor geriye
Kavak eyler günlerce nasihat
Bozulur günden güne sıhhat
Kavak girerken hırkai tecride
Böylesi inat katırda keçide
Gün gelir eser acı acı tipi
Kaçırdı kabak eldeki ipi
Kalmadı derman yukarda kalmaya
Başlar geri geri saymaya
Yığılıp dibe oldu perişan
Kavağın işi yine kıyak ta
Helak oldu kabaktaki şan
Kabak duramıyordu ayakta
Kavaktır yine acıya bu hale
Elin kolun yaprağına bele
İşte böyle gözlersen yüksek yüksek dağı
Kırar bir gün, elin belin kırağı
Bırakırsan enginde ki bahçeyi bağı?