Kavak Ağacı İle Mor Menekşenin Dostluğu ...

Gözlerini yeni açmıştı dünyaya, ilk gördüğü kocaman bir kütüktü. Allah Allah bu da ne önümde diye, sesli sesli düşünürken..
Ben kavak ağacıyım. Gövdem uzanır göklere. Kimsenin göremeyeceği yerleri görürüm. Dallarıma kuşlar konar saatlerce şarkılar söyler bana.
Bu seste nerden geldi diye sordu mor menekşe. Çevresinde kendisine arkadaşlık edecek çiçek yoktu. Başını çevirip yukarıya da bakamıyordu.
-Kim o benimle konuşan, yoksa kütük mü?
-Ben kavak ağacı, kütük dediğin benim gövdem.
-Aaaa öyle mi.. Nasıl canım sıkılıyordu bir bilsen. Burası neresi? Bana benzer arkadaşımda yok. Hep çevrem kütük dolu.
-Kütük olur mu mor menekşe! Burası orman ben de hayret ettim senin burda olmana. Menekşeler kırlarda olur. Ama inan seni seyretmek ne güzel. Renklerin bir harika. Sana çevreni tanıtayım. Bu ormanda her türlü ağaç var.
-Keşke ben de sizin gibi kavak ağacı olsaydım. Burda hiçbirşey göremiyorum. Canım sıkılıyor.
Bütün gününü oflarla geçirmişti mor menekşe. Kavak ağacı bile bunalmıştı mor menekşenin oflarından. Güneş batmaya yüz tutmuştu. Ben ne yapacağım nasıl vakit geçireceğim derken uykuya daldı mor menekşe. Kökünden yemyeşil bir sarmaşık olarak hiç durmadan büyüyordu.
Kavak ağacının gövdesine sarılmaya başlamıştı bile. Mutluydu sevinçliydi.
-Bak kavak ağacı yükseliyorum diyor çığlıklar atıyordu. Çığlık attıkça yükseliyor sıkı sıkı sarılıyordu kavak ağacına.
-Bir yandan etrafı seyrediyor bir yandan da etrafı seyretmek ne güzel diye bağırıyordu. En uca geldiğinde, kavak ağacıyla alay edercesine;
-Bak sen yıllarca ancak çıkabilmişsin bu yüksekliğe.. Ya ben, bir saat içinde senin kadar büyüdüm.
-Kavak ağacı aldırmamıştı menekşenin bu sözüne, üstelik gür sesiyle bir kahkaha savurmuştu.
-Menekşe inatçıydı. Yine kavak ağacını sinir edercesine, kıskanıyorsun biliyorum kıskanıyorsun.
Birden gözlerini açtı.
-Off yaa rüyadaymışım. Ama olsun yine de harikaydı. neler görmedim ki.

-Günaydın kavak ağacı, senİ görmek ne güzel.
-Teşekkürler mor menekşe, rahat uyudun mu?
-Uyumazmıyım rüyamda bir sarmaşıktım ve sana sarılıp, en yukarılara çıktım. En ufak ayrıntısına kadar sevinçle gördüğü rüyayı, kavak ağacına anlatmaya başladı. Menekşenin mutlulukla anlattıkları, kavak ağacının da hoşuna gitmişti. Senelerdir diğer ağaçlarla konuşacak birşeyleri kalmamıştı.
Birden irkildi mor menekşe. Karşıdan kocaman bir karga sallana sallana kendine doğru geliyordu.
-Dur nereye gidiyorsun? Üzerimden mi geçeceksin. Dikkat et. Heyyyy duymuyormusun beni, Sağırmısın karga.
Başı havada dimdik yürüyen karga, sesin geldiği yere baktı. Mor menekşeyi görünce, sesin ondan geldiğini anladı.
-Ne diyorsun ufacık boyunla. Ben seni yiyeyimde aklın başına gelsin.
-Yemek mi.. Beni yiyip ne yapacaksın. Midene dokunurum ben.
-Olsun sinirlendirdin sabah sabah beni.
-Ben sana birşey demedim ki, dikkat etmeni beni incitmemeni söyledim.
-Evet bu sinirle seni mideme indireceğim. Ben güzel olan herşeyden nefret ederim. Çünki biliyorum ki ben, çok çirkinim. Sesim ise felaket. Herzaman güzel bir şarkı söyliyeyim diyorum olmuyor. Gakkk gakkkk.
-Yaa olurmu karga, sen çok güzelsin. Harika siyah tüylerin var. Üstelik çok şirinsin
Yenme korkusu sinirini bozmuştu mor menekşenin. Ağlamamak için zor tutuyordu kendini. Bir an önce kavak ağacının olanları görmesini ve kargaya müdahale etmesini istiyordu.
kavak ağacı ise dalmış gitmişti uzaklara.. Aşağıda olanları duymuyordu bile. Başka çarem yok en iyisi bağırayım da kavak ağacı duysun beni, diye düşündü. Tam bağıracak sesinin çıkmadığını gördü. korkudan donup kalmıştı sanki. Son bir gayretle bir kere daha bağırdı.
Bu sefer Kavak ağacı;
-Aşağıda neler oluyor? Söylesene mor menekşe?
Aşağıya bakmasıyla kargayı gördü.
-Ne işin var senin burda? Çabuk git yoksa dallarımla seni paramparça edeceğim.
Korkmuştu karga,
-İyi iyi gidiyorum. Zaten menekşeyi yesem ne olacak şaka yaptım. Biraz eğlenmek istedim.
Aslında korkudan nasıl kaçacağını şaşırmıştı karga.
Sinirleri bozulan mor menekşe, hüngür hüngür ağlamaya başladı.
-Benim ne işim var bu ormanda.
-Öyle deme bak benim gibi, bir sürü arkadaşın var. Sana zarar verdirirmiyiz hiç.
Mor menekşenin yüreği sevinçle dolmuştu. Sana ve tüm ağaçlara teşekkür ederim. Sizler olmasanız ben ne yapardım yalnız tek başıma.
-Bizler hep seninleyiz üzme kendini artık.
-Teşekkürler kavak ağacı.
Geçen zaman hergünün bir aynısıydı. Canı sıkılsa da kavak ağacına belli etmemeye çalışıyordu. Çünki o ve diğer ağaçlar kol kanat germişlerdi menekşeye.

Aradan bir hafta geçmişti. Sabah gün ışığıyla uyanmıştı mor menekşe. Mahmur gözleriyle etrafa bakındı. Bir de ne görsün yanında bir menekşe daha.. Çığlık üstüne çığlık atıyordu mor menekşe. Çığlık seslerini duyan ağaçlar, menekşenin sevincine ortak oluyordu. Artık yanımda konuşabileceğim bir arkadaşım var. Yaşasın diye bağırıyordu.