Çelişkim Şiiri - Murat Bekir Alpars

Fünyesine değilmiş,
bir mayın gibi tehlikeliydi gözlerin,
İçine düşen;
ya bir uzvunu kaybetmeye mahkûm edilir ya da can verirdi…
Çünkü, bir aşk infilak ederdi gözlerinin içinden.
Gözlerim gözlerine değince, ben vazgeçerdim kendimden…

Sen, hem nasıl böyle kendimden geçmişliğimken,
hem de nasıl böyle kendime getirilmişliğimsin?
Nasıl oluyor da ‘dünyası başına geçirilmişliğimken’
evrenin tüm güzelliğini;
saçlarının kıvrımlarında,
fark etmişliğim olabiliyorsun? Söyle....

---
Aşk, yaşamaya muhtaç ederken beni;
sırtını dönünce, bütün gökyüzünün başıma yıkılışısın…
O ince ve kıvrak boynunu çevirirken, savruluşuyla saçlarının,
ölümü, aynı anda bin kez tecrübe edişimsin, Söyle!

Sen hem nasıl böyle derin ve ıssız kuyulardan çıkmışlığımken,
hem nasıl böyle, dizlerimin üzerine çökmüşlüğüm, olabiliyorsun.
Nasıl oluyor da, bulutların üzerinde uçmuşluğumken,
aynı zamanda yerin dibine geçmişliğim olabiliyorsun? Söyle!

---
Kırk yıl, bir damlasını bile ziyan etmeden,
biriktirseydim gözyaşlarımı,
sadece ‘senin hasretin için bile’
döktüklerim le yarışamazlardı,
senden evvel bende cahildim, sersemdim,
zakkumun güzelliği kadar, zehirli de olduğunu bilmezdim…

Sen, hem nasıl böyle göz aydınlığım,
bin muştuyu bir kerede almışlığımken,
hem de ziyana uğramışlığım,
hayatı kararmışlığım olabiliyorsun
nasıl oluyor da güzelliğinin dışında;
her şey çirkinleşiyorken, bende,
nasıl böyle,
bütün kılcal damarlarıma kadar,
zehirlenişim olabiliyorsun? Söyle!
----
Evet
cehennem sende,
gözlerinin içinde sanki
ve evet sahiden,
bu ne garip bir çelişki
cennetin koyları bütün şahaneliğiyle
yine senin, gözlerinin içinde san ki,

Gözlerin diyorum, gözlerin…
Hâkimin önünde, asıl onlardır sanık,
fakat tutuklanan,
kelepçelere vurulan ben
Sanki cennetten bir pencere gözlerin,
herkese kapalı,
bir bana açık…
Kelimeler birer birer yıkıldı
unuttum, dilimi lisanımı,
gözleri diyorum, hâkim bey! Gözleri,
onlara tutulmak;
nefsi müdafaaya girmez mi?
---

Yok yok iflah olmam artık,
benden hayır beklemesin, bu dünya
vakarından ödün vermeyen, bir adamdım güya
bu ilk çarpılmam ve ilk çarpışmam kendimle, oysa…
Nasıl oluyor da, yenilgilerimin tamamı oluyorsun bir çırpı da? Söyle!

Suskunluğun;
kulak zarımı deler gibi…
Susma!
Bu benim son dirilişim mi
ya da ilk felaketim mi yoksa?